مفهوم عشق افلاطونی در آتالا اثر شاتوبریان و پل و ویرژینی اثر برناردن دو سنت پیر

پل و ویرژینی اثر پر آوازه ی برناردن دو سن پیر گنجینه ای است سرشار از حکمت که تمام مردمان را به خدا پرستی و استهظار به ذات پروردگار می خواند و بر این باور است که به هنگام درماندگی و پریشان روزگاری هیچ عاملی بهتر از خدا دل آدمی را در تحمل شداید مقاوم نمی کند.هر سطر این کتاب سرچشمه ی فیض بخش حکمت و تدبیر زندگی و عشق افلاطونیست. نویسنده در این اثر طبیعت را مظهر زیبایی، صفا و تطهیر روح می داند. آتالا اثر مشهور شاتوبریان، همچون نگینی بر انگشتری رمانتیسم می درخشد. آتالا غمنامه عشقی است پاک و پر شور بر گستره ی مرغزارها و در انبوهی جنگل ها در جهان نو. این اثر هماهنگی دین را با صحنه های طبیعت و شوریدگی های دل آدمی به تصویر می کشد. شاتوبریان در این اثر ستاینده ی طبیعت است و نیک بختی و بهروزی آدمی را در زندگانی تنها در آغوش طبیعت امکان پذیر می داند. منش ژرف شاتوبریان بر سراسر کتاب اثر نهاده است. اندیشه، سرشت و دل مشغولی های فلسفی و دینی اش در نوشته های او هویداست. آتالا از اثر پر آوازه ی سن پیر پل و ویرژینی تاثیر پذیرفته است، شاتوبریان خود آشکارا گفته است که این کتاب را "کمابیش به تمامی از بر داشته است." در این تحقیق ما بر آن شدیم که مفهوم مشترک عشق افلاطونی و حماسه ای آدمی در دامان طبیعت را در این دو اثر بررسی کنیم. کاربرد این تحقیق این است که نشان می دهد چگونه شاتوبریان و سن پیر مفهوم عشق افلاطونی را در تفکرات عارفانه شان متجلی کرده اند. و نیز نقش طبیعت در استغنای عشق افلاطونی نزد این دو نویسنده ی مشهور را نشان می دهد. کلمات کلیدی: طبیعت، عرفان، عشق، فضیلت، مرگ